Oudere AYA tussen wal en schip

Ik hoorde laatst iemand zeggen: “ik was 38 toen ik borstkanker kreeg, maar ik voelde me geen AYA hoor”.

Dit begrijp ik wel. Bij de term AYA wordt er gesproken over “jong volwassenen” en het beeld dat erbij ontstaat, is van een 20-er met kanker. Iemand die nog maar net volwassen is.

Ik kan hier zelf ook aan relateren.

Bij lotgenotencontact voor AYA’s heb ik vaak het idee dat het vooral gericht is op de jongere AYA’s. Als moeder van 3 kinderen heb ik niet het gevoel dat ik in hetzelfde hokje thuis hoor als een begin 20-er of iemand die nog midden in het studentenleven staat.

De vraagstukken in deze levensfase zijn heel anders dan van oudere kankerpatiënten, maar ook anders dan van jongere AYA’s.

Vaak hebben “oudere AYA’s” kinderen, of zijn actief bezig met gezinsplanning, een hypotheek om af te lossen. Daarbij staan ze nog relatief aan het begin van hun carrière. Een ernstige ziekte als kanker is dan enorm ontwrichtend voor het dagelijks leven, voor je loopbaan en voor je gezin.

Heb jij het gevoel dat je makkelijk aansluiting kan vinden bij andere AYA’s?